“Ludzie przyzwyczajają się do wszystkiego. Do samotności, głodu, zimna, gówna, zasieków, śmierci. Aby to przetrwać, mają do dyspozycji fantazje, wizualizacje, wypieranie. Gdy człowiekowi nic innego nie zostaje, każdy potrafi zamknąć oczy i nakręcić, sam w sobie, setki wariantów jednego, Oscarowego filmu ze sobą w roli głównej, a potem stanąć na niewidocznym podium, kochanym, akceptowanym, wygranym. Uśmiechnąć się. Pomachać prawdziwemu sobie, schowanemu gdzieś w oddali.”
Jakub Żulczyk
