Kiedy dwa, czy trzy lata temu siedząc w porcie Durres czytałem przy kuflu znakomitego albańskiego piwa biografię Teresy Tuszyńskiej wiedziałem, że mam sporo do nadrobienia. Jeszcze będąc na miejscu ściągnąłem skąd się da całą filmografię, co prawda w fatalnej jakości, ale kompletną. Od tego czasu sporo się zmieniło, nadal mam wszystko ale większość w HD, co nie jest prostą sprawą. Kilka dni temu obejrzałem ponownie film Stanisława Lenartowicza z 1966 roku zatytułowany Cała naprzód. Oczywiście post factum poszedłem na Filmweb, aby sprawdzić komentarze i jak zwykle prawie nikt nie wpadł na clue przekazu, choć interpretacja to rzecz subiektywna więc no offence jeśli ktoś myśli inaczej. Ten film, to obraz o niespełnieniu oraz wyobraźni, która może być namiastką rzeczywistości a także o tym, że szukając zbyt daleko tracimy coś co jest blisko.
Czytaj dalej „Cała naprzód raz jeszcze.”
Nomadland na rauszu.
Pandemia sprawiła, że Nomadland, który miałem oglądać w moim ulubionym kinie w styczniu zobaczyłem dopiero w zeszłym tygodniu. Sam obraz powinien być znany, gdyż jest on laureatem trzech Oscarów, dwóch Złotych Globów, oraz wielu innych nagród, za to istnieje wyraźny problem z jego interpretacją. Film należy do gatunku ginącego kina, które już w następnym pokoleniu raczej nie znajdzie ani zrozumienia, ani odbiorców. W świecie pędzącego na złamanie karku stada nie ma miejsca ani na refleksję ani na wspomnienia. Jest tylko jutro, więcej, oczekuję, chcę, należy mi się i tak dalej. Ale nie o tym. Czemu Nomadland na rauszu? Bowiem dziś byłem z kolei w kinie Elektronik na projekcji przedpremierowej duńskiego filmu Na rauszu. I powiem Wam, że takie kino, mnie wychowanemu w moralnym niepokoju leży wyjątkowo, choć z tym drugim obrazem mam problem. O ile Nomadland jest dla mnie jak otwarta i przeczytana książka tak Na rauszu zawiera w sobie coś, czego do końca nie rozumiem. Spróbujmy zatem porozważać na temat obu niewątpliwie wybitnych obrazów.
Zabezpieczone: Filmowa historia Beksińskiego i Puchalskiej (proszę pukać po pin).
Do widzenia, do jutra…
Uśmiechnij się! Co mam robić, żebyś się teraz uśmiechał?
Zostać na mojej planecie, porzucić swój biały zamek i przenieść się do mojego.
I będziesz się uśmiechał?
Jeżeli zostaniesz ze mną, tak. Chcę uwierzyć, że naprawdę jesteś, że istniejesz.
Jacques, nigdy nie będziemy razem….
Kino Skoneckia vol I.
Od pewnego czasu myślę o dzieleniu się z nielicznymi, ale bardzo wyrobionymi czytelnikami filmami, które dość mocno odciskają się na mojej rzeczywistości. Zacznijmy może od serialu, który przypominałem sobie ostatnio, a który z dużą przyjemnością pochłaniałem jako nastolatek. Ludzie ukształtowani na takim kinie mają bardzo ciężko współcześnie ale jednocześnie stanowią pewną elitę pod względem percepcji rzeczywistości. Moi drodzy! Polecam siedmioodcinkowy serial Dorastanie. Takich przyjaźni, takiej wiary, takich kobiet dziś już nie ma, tym bardziej warto wspominać czas, który nas ukształtował. Boże jak ja się kochałem w Kasi Chrzanowskiej, szczególnie po jej debiucie w Żuraw i Czapla! Dlaczego uciekasz? I tak Cię dogonię. 🙂
Czytaj dalej „Kino Skoneckia vol I.”